تمام دختران بلوچ از کودکی سوزن‌دوزی را از مادرانشان فرا می­‌گیرند و این هنر از معدود راه­‌های تامین معیشت آن­‌هاست. در سوزن­‌دوزی بلوچ تمام یا قسمت اعظم پارچه از کوک و بخیه­‌های رنگین پوشیده می­‌شود. طرح‌­های مورد استفاده زنان بلوچ در سوزن‌­دوزی، بخش­‌بندی شده و در بیشتر مناطق استان به صورت هندسی است. البته در مناطقی که به مرز پاکستان نزدیک است طرح­‌های گردان هم دوخته می‌­شود. طرح­‌های اصیل بلوچ همواره شکسته و هندسی‌اند و به صورت کاملا ذهنی دوخته می­‌شوند. در برخی از آن­ها دوزنده حتی در حین دوخت، نقش روی پارچه را نمی­‌بیند، چراکه از قسمت پشت آن دوخت را شروع می­‌کند. زنان بلوچ معمولا از رنگ­‌های شادی مثل نارنجی روشن و قرمز برای دوختن طرح اصلی و از رنگ­‌های سبز، آبی، سفید، سیاه و قهوه­‌ای که رنگ­‌های فرعی است، برای جزییات طرح استفاده می­‌کنند. سوزن­‌دوزان بر حسب امکانات و سلیقه از نخ­‌های ابریشمی، پنبه­‌ای و نخ دِمسه و گاهی کاموا در کار خود استفاده می­‌کنند.

در گذشته­‌ای نزدیک این هنر تنها برای تزیینات لباس محلی بانوان بلوچ استفاده می‌­شد ولی امروزه با خلاقیت تولیدکنندگان آن جای خود را در طراحی مد و لباس حتی برای آقایان، زیورآلات، قاب­‌های زیبا و کاربردی و ... باز کرده است.

این سفال از حیث رنگ، طرح، نقشمایه‌ها و مواد اولیه کاملا مشابه سفال‌های روستایی و عشایری منطقه سیستان و بلوچستان است و تنها تفاوت آن استفاده از چرخ سفالگری برای تولید آن‌هاست. این محصولات جنبه کاربردی نداشته و استفاده تزیینی دارند