گیوه نوعی پای پوش تابستانی سبک و بادوام است که در گذشته ساکنین روستاهای ایران که کار هر روزه آن ها عبور از مسیرهای سنگلاخ و پر پیچ و خم و انجام کارهای مربوط به کشاورزی و دامداری بوده به وفور از آن استفاده می کردند. تمام مواد اولیه موجود در گیوه ها در محیط پیرامون روستاییان یافت می شده است. زنان با نخ پنبه ای یا نخ ظریف پشمی رویه گیوه را می‌بافند. قسمت کف گیوه که زیره نام دارد از متراکم نمودن پارچه‌های به هم فشرده به صورت نوارهای عرضی و یا با چرم ساخته می شود. کار تنظیم و نصب کف گیوه حرفه ای مردانه است که به آن تخت کشی می گویند. امروزه گیوه‌های با تخت پارچه ای بیشتر در استان‌های کرمانشاه و کردستان تولید می‌شود که به آن کلاش می‌گویند. گیوه های تخت چرمی در استان‌های مرکزی (روستای سنجان)، چهارمحال و بختیاری فارس (آباده) و زنجان تولید می شود. گیوه های تخت پلاستیکی هم در استان های نامبرده تولید می‌شود که دوام زیادی دارند. تولیدکنندگان گیوه به تازگی و با تغییر سلیقه جامعه دست به خلاقیت زده و پس از بافت و تخت کشی، نقوش مدرن و جذابی را با رنگ های ثابت و قابل شستشو بر روی گیوه اجرا می‌کنند که آنجا جذاب تر می نماید. این خلاقیت در تولید باعث رویکرد دوباره جوانان به این پایپوش اصیل شده است.