هنر کنده کاری روی چوب بر اساس طرح و نقشه را منبت می گویند. بیشترین آثار منبت باقی مانده از دوره پس از اسلام شامل در، منبر و صندوق قبر می باشد که دلیل این امر حفظ و نگهداری بهتر این آثار در اماکن مقدس است. در قرون اولیه اسلام روسازی منبت ها ساده، مسطح و کم عمق می باشند. قدیمی ترین اثر موجود لنگه در چوبی مسجد عتیق شیراز متعلق به قرن سوم هجری قمری می باشد. این اثر در دوره عمروبن لیث صفاری ساخته شده است و هم اکنون در موزه پارس شیراز نگهداری می شود. از قرن هفتم هجری قمری منبت ها پر کار می شوند و روسازی آنها به صورت های مختلف محدب، مقعر و شیبدار می باشند. یکی از پیچیده ترین کارهای منبت صندوق قبر شاهزاده حسین در قزوین مربوط به دوره ایلخانی می باشد. در دوره قاجار منبت به شیوه ایتالیا رواج پیدا می کند که در اصطلاح به آن منبت گل فرنگ می گویند. امروزه منبت در شهرهای مختلف ایران رواج دارد که از مهمترین آن ها می توان به آباده در استان فارس، ارومیه و سنندج اشاره کرد. با توجه به قابلیت های منبت می توان از آن در آثار بسیار کوچک و تزیینی تا کارهای بزرگ و کاربردی استفاده کرد. به طور کلی کنده‌کاری چوب، در شیوه‌های مختلف منبت یکسان است و تنها فرم طراحی و نوع ساخت وساز حجمی آن است که مکاتب وسبک‌های مختلف منبت را ایجاد می‌کند. در کلیه شیوه های منبت ابتدا الیاف چوب را با استفاده از مغار و مطابق با طرح جدا می کنند که به این عمل مغار کوبی می گویند و سپس شروع به ساخت و ساز می کنند.