معرق چوب از دوربری چوب ها و بهره گیری از رنگ و بافت آنها برای اجرای نقوش و طرح‌ها پدید می‌آید. قدیمی ترین اثر معرق کشف شده در ایران، شانه ای چوبی مربوط به شهر سوخته زابل است که قدمت آن به هزاره پنجم قبل از میلاد می رسد. از اولین نمونه های معرق موجود پس از اسلام رحلی متعلق به قرن هشتم هجری قمری است که در موزه متروپولتین نگهداری می شود.
معرق به شیوه ای که چوب ها را پس از برش بر روی چوب بچسبانند از دوره صفوی در ایران رواج پیدا می کند و قدیمی ترین نمونه موجود مربوط به صندوق شاه اسماعیل در مقبره شیخ صفوی است. امروزه معرق بیشتر به صورت تابلو و طرح آنها بر اساس نقاشی های آبرنگ و رنگ روغن و یا عکس می باشد. این شیوه را معرق تفکیک رنگ می نامند. شیوه متداول امروزی در اجرای آثار معرق در ایران با به کارگیری چوب‌هایی به ضخامت تقریبی4 میلی‌متر است که مطابق با طرح مورد نظر به وسیله کمان اره برش داده می شوند و سپس کنار هم قرار می گیرند. پس از چسباندن تمام قطعات بر سطح زیر کار، فواصل بین چوب‌ها با ماده‌ای به نام پلی استر یا بتونه‌ای از مل و چسب چوب به همراه مواد رنگی مناسب با رنگ زمینه تابلو پر می شود و اختلاف سطح‌ها را با دستگاه سمباده برقی از بین می برند و در آخر برای محافظت از کار و جلای آن از سیلر و کیلر استفاده می‌شود.