مهمترین منطقه ی سفالگری در استان سیستان و بلوچستان روستای کلپورگان از توابع شهرستان سراوان است. سفالگری در این ناحیه قدمتی چند هزار ساله دارد و همواره با روش های بسیار ابتدایی انجام می شده است. اکنون نیز شکل دهی این سفالینه ها با نوعی چرخ ابتدایی که به چرخ های سفالگری اولیه شباهت دارد صورت می گیرد. این چرخ از یک صفحه ی محدب چوبی یا سفالی که با دست چرخانده می شود تشکیل شده است. خاک رس این منطقه سفید است و پس از پخت قرمز می شود. پس از ساخت ظروف و کمی خشک شدن آن ها، که به اصلاح به آن حالت چرمینگی گویند، به وسیله ی سنگ صافی صیقل داده می شوند که به آن مُهره کردن گویند. اکثر سفالگران این منطقه را زنان تشکیل می دهند و مردان بیشتر کارهای جنبی از قبیل استخراج خاک از معدن و آماده سازی خمیر سفالگری را انجام می دهند. تزیینات این سفالینه ها نقوش هندسی و انتزاعی بسیار ساده است. از دیگر مناطق سفالگری در این استان می توان به روستاهای شهرستان سرباز و قصر قند اشاره کرد.