میناکاری

سابقه این هنر به دوران ساسانیان می­رسد. . پروفسور پوپ در کتاب سیری در هنر ایران درباره میناکاری ایران چنین می نویسد: "میناکاری هنر درخشان آتش و خاک است با رنگ های پخته و درخشان. هنر مینای نقاشی در دوره صفویه در ایران به اوج خود می رسد و تا به امروز نیز به همان روش ادامه پیدا می کند." .مینا ماده­ ای زجاجی است که بر اثر ذوب شدن روی سطح اشیای فلزی، جلوه­ای شفاف، شبیه به کاشی لعابدار پیدا می­کند. هنر میناکاری به روش ­های زیر انجام می­شود: - مینای نقاشی : در این روش لعاب سفید رنگ را که به عنوان بوم کار است روی فلز مس زده و و داخل کوره قرار می­دهند. مس مورد نظر باید خالص باشد تا روی لعاب تاثیر نگذارد. بعد از این مرحله به وسیله لعاب مینای نقاشی طرح مورد نظر را روی بوم نقاشی می­کنند و دوباره در کوره قرار می­دهند تا لعاب به درجه پخت برسد. این نوع میناکاری امروزه در اصفهان و شهرهای اطراف آن بسیار پر رونق است. - مینای خانه بندی: بعد از ساخت بوم به وسیله لعاب بی رنگ شفاف، طرح را به وسیله سیم­های برنجی روی کار قرار می­دهند و دوباره در کوره می­گذارند، بعد پخت دوباره و سرد شدن، رنگ­ها را درون شبکه­ ها می­گذارند و دوباره در کوره قرار می­دهند تا رنگ­ها پخته شود. - مینای حکاکی: در این روش بوم زمینه را نقر می­کنند و سپس در داخل قسمت­های نقر شده رنگ را قرار می­دهند این روش بیشتر توسط طایفه ای به نام صابئین مندایی ( از پیروان حضرت یحیی ) در استان خوزستان انجام می­شود. از هنر میناکاری در ساخت تابلو، ساعت، ظروف تزیینی و ... استفاده می­نمایند.