سابقه این هنر به دوران ساسانیان میرسد. . پروفسور پوپ در کتاب سیری در هنر ایران درباره میناکاری ایران چنین می نویسد: "میناکاری هنر درخشان آتش و خاک است با رنگ های پخته و درخشان. هنر مینای نقاشی در دوره صفویه در ایران به اوج خود می رسد و تا به امروز نیز به همان روش ادامه پیدا می کند." .مینا ماده ای زجاجی است که بر اثر ذوب شدن روی سطح اشیای فلزی، جلوهای شفاف، شبیه به کاشی لعابدار پیدا میکند. هنر میناکاری به روش های زیر انجام میشود: - مینای نقاشی : در این روش لعاب سفید رنگ را که به عنوان بوم کار است روی فلز مس زده و و داخل کوره قرار میدهند. مس مورد نظر باید خالص باشد تا روی لعاب تاثیر نگذارد. بعد از این مرحله به وسیله لعاب مینای نقاشی طرح مورد نظر را روی بوم نقاشی میکنند و دوباره در کوره قرار میدهند تا لعاب به درجه پخت برسد. این نوع میناکاری امروزه در اصفهان و شهرهای اطراف آن بسیار پر رونق است. - مینای خانه بندی: بعد از ساخت بوم به وسیله لعاب بی رنگ شفاف، طرح را به وسیله سیمهای برنجی روی کار قرار میدهند و دوباره در کوره میگذارند، بعد پخت دوباره و سرد شدن، رنگها را درون شبکه ها میگذارند و دوباره در کوره قرار میدهند تا رنگها پخته شود. - مینای حکاکی: در این روش بوم زمینه را نقر میکنند و سپس در داخل قسمتهای نقر شده رنگ را قرار میدهند این روش بیشتر توسط طایفه ای به نام صابئین مندایی ( از پیروان حضرت یحیی ) در استان خوزستان انجام میشود. از هنر میناکاری در ساخت تابلو، ساعت، ظروف تزیینی و ... استفاده مینمایند.