نقش پردازی،کاملترین و ویژه ترین مظهر نبوغ ایرانی در آفرینش زیبایی بصری است. از روزگاران پیش از تاریخ، نبوغ مردم ایران در آرایش درخشان و پرمایه ی سفالینه ها و کاشی کاری این سرزمین آشکار شد. ساختمان های مهم همۀ دوره های تاریخ ایران، رنگ های تابناک و چشمگیر داشته است. از آجر قرمز رنگ و اندود ساده ترین بناهای هزارۀ پنجم یا کاشی های خاکی رنگ هزارۀ دوم لرستان گرفته تا کاشی های چند رنگ میناکاری شده و خیره کنندۀ شوش و تخت جمشید. البته کاشیگری در ایران هنر فراموش شده ای بود تا این که رضاشاه دستور احیای مسجد شیخ لطف الله را در اصفهان صادر کرد و رونقی دوباره به این هنر بخشید. استفاده از کاشی و تکه های موزاییک یا کاشی های یکپارچه از دیرباز تا به امروز در معماری و هنرهای تزیینی و کاربردی ایران مورد استفاده قرار می گیرد.